TAI CHI – TAI KI KUNG

Szkoła Mistrza Ming Wonga CY styl San Feng

Twarz bez zmarszczki,
z delikatnym uśmiechem,
podobna do widzianego
portretu Buddy.
Czarne korale oczu
przenikają na wylot.
Wyrozumiały,
nic nie chce.
Mój Mistrz pomaga mi
w drodze do Nieba
Czepiam się go
jak liana
i z ufnością
dotykam
jego cierpliwości.

Moja przygoda z Tai Chi to ćwiczenia w szkole stylu Yang z Tomaszem Nowakowskim od 1988 roku. W 1990 zaczęłam prowadzić grupę. W 1996 przeszłam do szkoły Mistrza Ming Wonga C. Y .i dostałam pozwolenie na prowadzenie zajęć San Fenga. Pozwolenie Mistrza jest czymś wspaniałym, to tak jak zdanie matury.
Ćwiczę codziennie o godzinie 8 rano w sali klubu „Pod Gruszą” ul. Popieuszki 16 z grupą ludzi, którzy powoli stali się moją rodziną. Tutaj wielkie podziękowanie dla Spódzielni WSM Żoliborz Centralny, która udostępnia salę bezpatnie. W dzisiejszej komercji jest wyjątkiem wymagającym podkreślenia. Mimo codziennych treningów, potrzebuję nauczycielskich konsultacji. Rolę taką spełnia moja przyjacióka i nauczycielka Lada Malinakowa – Nosal, która prowadzi zajęcia przez Eko – Oko. Ćwiczenia Tai Ki Kung – to coś najlepszego, co mi się w życiu przydarzyło. Mimo że jestem od wielu lat na emeryturze, czuję się młodo i mam siłę do przeżycia ciosów, jakich mi życie nie szczędziło. Zdrowa jestem i sprawna. Jako młoda kobieta byłam bardziej obolała niż teraz. Regularne lumbaga i choroba wrzodowa są historią. Zdegenerowany kręg szyjny jest całkowicie zdrowy. Psychicznie czuję się odmłodzona i szczęśliwsza niż przed laty.
Jestem żywą reklamą Tai Chi – Tai Ki Kung.

WANDA RODOWICZ

nauczycielka Tai Chi stylu San Feng, mgr sztuki – artysta plastyk.

W 1963 ukonczyłam ASP w Warszawie na wydziale grafiki u prof. Juliana Pałki.
Od 1969 do 1988 roku wspólnie z Ewa Kuleszą – Baumgarten, jako spółka autorska,
projektujemy i wykonujemy mozaiki, projektujemy wnętrza,
projektujemy książki dla wydawnictw „Ruch” i „Nasza Księgarnia”.
Od 1988 roku samodzielnie: projektuje witraże, ex librisy, mozaiki, które sama wykonuję
i maluję portrety.
Jestem rzeczoznawcą Ministerstwa Kultury i Sztuki w zakresie oceny dzieł sztuki współczesnej.

Miałam 4 wystawy indywidualne.
Za mozaiki otrzymałam nagrody: Wyróżnienie Ministra Spraw Wewnętrznych za prace w budynku PESEL i II zespołową Nagrodę Ministra Budownictwa za mozaiki w hali sportowej w Puławach
Wydałam drukiem książki: pamiętniki „Kocham”, wiersze- „Pierwiosnki i przebiśniegi” oraz „Nie tylko erotyki”.
Jestem członkiem Komitetu Ochrony Pamięci Narodowej.
Staram się przez tę organizację o rehabilitacje dziadka Stanisława Rodowicza zamordowanego w Katyniu.

Od 1988 roku uprawiam Tai Chi (Tai Ki Kung) w szkole nauczyciela stylu San Feng, mistrza Ming Wonga C.Y.
Prowadzę zajęcia Tai Chi od 1990 roku
Zajęcia odbywają się codziennie o godz. 8,00 w sali 26 przy ul. Popiełuszki 16

Tai Chi w moim życiu
Moje spotkanie z medytacją w ruchu, czyli Tai Chi, było w Grzegorzewicach, na treningu psychologicznym. Trafiłam tam w okresie, kiedy cały świat mi się wywrócił, a zajęcia miały mi pomóc w lepszym staniu na ziemi.
Przed zajęciami był blok ćwiczeń wyciszających, uspakajających i rozluźniających. Była to medytacja w/g techniki buddyjskiej, przeniesiona z Sangi Koreańskiej, bieg transowy i ćwiczenia Tai Chi. Tai Chi prowadził Daniel Rosiński, ze szkoły Nama. Był to zestaw 8 form brokatowych i trwał około 15 minut. Te ćwiczenia były wspaniałe. Nigdy przed tym nie spotkałam się z niczym podobnym. Miałam wtedy 45 lat, ciężką depresję i nigdy nie uprawiałam żadnej gimnastyki, ani żadnych sportów. Żyłam niehigienicznie i bardzo dużo pracowałam, po 10 godzin w pozycji kucznej. Efektem pracy były regularne lumbaga, lub zawiania, po których kurowałam się u masażystów. Krąg szyjny po prześwietleniu, okazał się do wymiany. Dokuczał mi tak, że nie mogłam utrzymać ołówka w ręku.
Trening trwał 6 dni i codziennie rano biegłam do sali na ćwiczenia. Ostatniego dnia, w sobotę 24 maja 1983 roku podczas jednego z ćwiczeń, miałam przeżycie mistyczne. To było coś, czego nie można nazwać słowami, ani opowiedzieć.
To przeżycie upewniło mnie, że Tai Chi to moja DROGA! Niestety minęło kilka lat, zanim znalazłam szkołę . W 1988 roku, pojechałam na spotkanie z Buddyzmem Zen do Przesieki pod Jelenią Górę. Podczas przerwy w siedzeniu, na podwórzu jakiś chłopak wykonywał przepiękne taneczne ruchy. Był to Marek Szymański i ćwiczył 24 Formy Pekińskie. Dowiedziałam się od niego, że w Warszawie jest szkoła Tai Chi. Marek podał mi adres i terminy zajęć. Po powrocie do domu zaczęłam ćwiczyć i mogę powiedzieć , że przez cały czas aż do 1996 roku nie opuściłam żadnych zajęć, chyba że byłam chora, lub musiałam gdzieś wyjechać.
W 1989 roku spotkałam doktora medycyny chińskiej, Krzysztofa Romanowskiego, który zmienił moje dotychczasowe odżywianie. Zarządził oczyszczenie organizmu.. Do tej pory jestem wegetarianką!
W 1996 roku przeniosłam się do Szkoły Tai Chi Kung i innych sztuk taoistycznych Mistrza Ming Wonga C.Y.
Mistrz Ming to oddzielna opowieść. Nie ma chyba człowieka, który by nie pokochał Go całym sercem. Jest niewielkim Chińczykiem, mieszkający w Rzymie, ale jest to największy mój autorytet i Wielka moja MIŁOŚĆ!

W Warszawie szkołę Tai Chi Kung prowadzi Lada Malinakova Nosal. Bardzo pomaga mi Ona w moim życiu. Nauczyła mnie przebaczania, uczy mnie znalezienia równowagi w ciele i w moim wnętrzu. Mimo, że prowadzę grupę od wielu lat, to zawsze z radością przychodzę do mojej Nauczycielki na cotygodniowe zajęcia. To nie tylko Tai Chi, to potem rozmowa i wspólny posiłek. Tu zawsze mogę liczyć na otuchę i rozwianie moich wątpliwości.
Od kilku lat mam ustabilizowane życie. Mam wspaniałego męża, poszukującego i wyrozumiałego. Mam zapewnioną egzystencję, mam trochę prac w swoim zawodzie i mam CODZIENNE ĆWICZENIA !
Mój mąż Bogdan też ćwiczy Tai Chi, Wyjeżdża ze mną na obozy i również medytuje codziennie. To bardzo pomaga, jak partner rozumie.

Minęło już tyle lat! Jestem teraz 71 letnią kobietą a wszystkie dolegliwości jakie miałam kiedyś- ZNIKNĘŁY. Nie mam lumbaga, zawiań, nie mam owrzodzenia dwunastnicy, nie mam kłopotów z kręgosłupem i depresji. Pomagam swojej pasierbicy w wychowywaniu bliźniaków. Mają oni teraz 4 latka, ale do tej pory każde nasze spotkanie to przewijanie, karmienie i noszenie.. jak to przy małych dzieciach.
Jestem sprawna i żyję bez lęku!

Najważniejszy jednak jest fakt, że NIE CZUJĘ SIĘ STARO! czego życzę wszystkim.

Wanda Rodowicz